امام مهدی (عجلالله تعالی فرجهالشریف) دوازدهمین امام شیعیان است. نام مبارکش محمد، کنیهاش «ابوالقاسم» و القابش «مهدی»، «قائم»، «منتظر»، «صاحبالزمان» و «بقیةالله» است. ایشان فرزند امام حسن عسکری (ع) و نرجس خاتون هستند و در نیمهٔ شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری در سامرا متولد شدند.
پدرشان امام حسن عسکری (ع)، یازدهمین امام شیعه، و مادرشان بانویی با فضیلت بهنام نرجس خاتون بود. امام مهدی از نسل علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س) و از نسل پیامبر (ص) هستند.
بهدلیل شرایط سیاسی سخت و دشمنی عباسیان، تولد امام بهصورت مخفیانه بود. از جمله شاهدان این ولادت، حکیمه خاتون (عمه امام حسن عسکری) بود. پس از آن، امام در خفا زندگی کرد تا از تهدیدها در امان بماند.
پس از شهادت پدر، امام در ۵ سالگی امام شد. در این دوران که ۶۹ سال طول کشید، چهار نائب خاص با شیعیان در ارتباط بودند:
با درگذشت نائب چهارم، ارتباط مستقیم امام با شیعیان قطع شد. این دوران از سال ۳۲۹ هجری آغاز شده و تا امروز ادامه دارد. هدایت شیعیان در این دوران با علمای دین است.
بر اساس روایات، امام مهدی در زمانی که جهان پر از ظلم و فساد شده باشد، ظهور خواهد کرد و جهان را پر از عدل و داد خواهد ساخت. نشانههایی مانند خروج سفیانی، ندای آسمانی و ظهور یمانی در منابع آمده است.
انتظار فرج از برترین عبادات است. منتظر واقعی باید در مسیر اصلاح جامعه، پایبندی به ارزشها و امید به آیندهای روشن گام بردارد. این انتظار، عامل پویایی و نشاط اجتماعی در فرهنگ شیعی است.
امام مهدی (عج) امید مستضعفان، منتظران عدالت و آخرین ذخیره الهی برای نجات بشریت است. شناخت و باور به ایشان، چراغ هدایت و نگاهی به آیندهای پرنور است.